Odwracalne nadciśnienie tętnicze – czy to możliwe? Przyczyny, objawy i rozpoznanie nadciśnienia

Ciśnieniem tętniczym określa się nacisk, jaki wywiera przepływająca krew na naczynia krwionośne (tętnice). Struktury te naprzemiennie rozszerzają się i kurczą, umożliwiając tym samym swobodny przepływ krwi. O nadciśnieniu tętniczym mówi się wówczas, gdy ciśnienie przepływającej krwi jest zbyt wysokie, w stosunku do przyjętej normy.

W większości przypadków nadciśnienie  wymaga kontroli przez całe życie a, a właściwe wartości ciśnienia tętniczego przywraca się dzięki stosowaniu regularnej farmakoterapii, dopasowanej przez lekarza.

Wysokie ciśnienie może wystąpić również jednorazowo na skutek stresującej sytuacji. Jeśli jednak tendencja do wysokiego ciśnienia utrzymuje się i ma charakter przewlekły ,stan ten zalicza się do jednostki chorobowej i określa jako nadciśnienie tętnicze.

Na nadciśnienie tętnicze wskazują parametry od 140/90 mm Hg w górę. Z kolei za optymalny poziom ciśnienia uznaje się 120/80 mm Hg. Wysokie ciśnienie krwi (skurczowe), ale mieszczące się w granicach normy, to 130-139 mm Hg, z kolei rozkurczowe – 85-89 mm Hg.

Nadciśnienie tętnicze jest o tyle niebezpieczne, że nie powoduje zwykle żadnych objawów, poza bólem głowy.

Chorzy mogą również zaobserwować u siebie trudności z zasypianiem i pogorszenie ogólnej jakości snu, a także większą i szybszą męczliwość. Nadciśnienie rozwija się stopniowo przez wiele lat i niesie za sobą ryzyko poważnych skutków zdrowotnych, a nawet może doprowadzić do śmierci.

Główne skutki nadciśnienia tętniczego to:

• udar mózgu,
• niewydolność serca,
• zawał serca.

Oprócz tego, nadciśnienie tętnicze może wpłynąć na pracę niektórych narządów, np. nerek, powodując ich uszkodzenie.

Nadciśnienie tętnicze to dość złożone schorzenie. Jego wystąpieniu sprzyjają zarówno czynniki środowiskowe, jak i predyspozycje genetyczne. Za najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego uznaje się:

• niewłaściwą dietę, opartą na tłustych produktach i dużej ilości soli,
• brak aktywności fizycznej,
• czynniki genetyczne,
• przewlekły stres,
• siedzący tryb życia,
• proces starzenia się organizmu.

Jednym z podstawowych zadań jest regularny pomiar ciśnienia i jego obserwacja. W celu potwierdzenia problemów z nadciśnieniem tętniczym, wykonuje się m.in. morfologię krwi. Konieczne mogą być także badania obrazowe, które są szczególnie istotne w przypadku nadciśnienia wtórnego, czyli będącego objawem innej jednostki chorobowej (np. zaburzenia pracy nerek).

Nadciśnienie naczynionerkowe stanowi jeden z przykładów nadciśnienia wtórnego. Dochodzi do niego na skutek niedokrwienia nerki. Najczęściej zjawisko to obserwuje się u osób z miażdżycą, niewydolnością nerek lub nadciśnieniem tętniczym o ciężkim przebiegu oraz po 50. roku życia.

W diagnostyce nadciśnienia naczynionerkowego wykorzystuje się scyntygrafię dynamiczną. Badanie polega na podaniu niewielkiej ilości substancji – izotopu – do krwi i uzyskaniu obrazu pozwalającego m.in. na ocenę ukrwienia   i funkcjonowania nerek. .Co istotne, ten rodzaj nadciśnienia tętniczego ma potencjał odwracalny.

Po wykonaniu badań diagnostycznych należy udać się na wizytę do lekarza. Specjalista zapisze odpowiednie lekarstwa oraz udzieli wskazówek dotyczących trybu życia.

W przypadku nadciśnienia tętniczego szczególnie ważna jest dieta – należy postawić na lekkostrawne posiłki i ograniczyć ilość spożywanej soli. Zaleca się także ograniczenie alkoholu oraz rezygnację z palenia papierosów. Warto wdrożyć regularną aktywność fizyczną, dostosowaną do własnych możliwości i preferencji. Bardzo podobne postępowanie ma miejsce w przypadku leczenia nadciśnienia wtórnego, dodatkowo jednak obejmuje ono leczenie choroby, która leży u jego podłoża.

W przypadku zapisanej przez lekarza farmakoterapii, należy pamiętać o tym, aby nigdy nie zmieniać lekarstw bez wcześniejszej konsultacji. Jeśli zalecone leki znacznie wpływają na codziennie funkcjonowanie (np. na samopoczucie), należy poprosić specjalistę o zapisanie innych farmaceutyków.