W diagnostyce obrazowej głowy i szyi, w zależności od potrzeb, wykorzystuje się różne badania obrazowe, m.in.  rezonans magnetyczny, tomografię komputerową, ultrasonografię, radiografię.

Metody wykorzystujące promieniowanie jonizujące, takie jak radiografia czy TK pozwalają na precyzyjne uwidocznienie struktur kostnych, jednak mają pewne ograniczenia przy obrazowaniu tkanek miękkich. Z kolei USG, przydatne w ich badaniu, ma ograniczony zakres badania struktur w obszarze głowy, a uzyskiwany obraz często nie jest wystarczająco dokładny do postawienia diagnozy.

Rezonans magnetyczny pozwala na zbadanie wszystkich tkanek znajdujących się w rejonie twarzoczaszki oraz uzyskanie obrazów o wysokiej rozdzielczości. Ponadto MRI wykorzystuje naturalne właściwości magnetyczne organizmu, dzięki temu badanie jest w pełni bezpieczne dla pacjentów.

Rezonans magnetyczny to nieinwazyjna metoda diagnostyczna, która polega na wykorzystaniu pola magnetycznego oraz fal radiowych do tworzenia obrazów wnętrza ludzkiego ciała. Metoda umożliwia uzyskanie szczegółowych obrazów przekrojowych, niemal wszystkich tkanek, w różnych płaszczyznach przestrzennych.

Badanie ma istotne znaczenie w precyzyjnej diagnostyce obrazowej twarzoczaszki. Umożliwia specjalistom szybką identyfikację różnorodnych schorzeń, monitorowanie postępów leczenia oraz dokładne planowanie interwencji chirurgicznych.

Rezonans magnetyczny twarzoczaszki umożliwia precyzyjne zobrazowanie obszarów kostnych, tkanek miękkich, nerwów oraz naczyń krwionośnych znajdujących się w twarzowej części czaszki. Badanie obejmuje m.in. zatoki, jamę nosową i nosowo-gardłową, jamę ustną, ślinianki, oczodoły.

Badanie MRI twarzoczaszki wykonywane jest w przypadku konieczności zdiagnozowania problemów zdrowotnych dotyczących tego obszaru. Często pierwsze badania (obrazowe lub laryngologiczne) są niewystarczające do postawienia jednoznacznej diagnozy.

Wśród najważniejszych wskazań do rezonansu magnetycznego twarzoczaszki można wyróżnić:

• porażenie nerwu twarzowego,
• chroniczny ból w obszarze twarzy,
• podejrzenie zapalenie tkanek miękkich lub kości,
• uraz twarzy (np. po wypadku),
• podejrzenie zmian nowotworowych,
• niektóre wady wrodzone wpływające na zmiany w układzie twarzy,
• planowany zabieg chirurgiczny w tym obszarze,
• powikłania po chirurgii plastycznej lub zabiegach medycyny estetycznej z użyciem wypełniaczy,
• monitorowanie i ocena skuteczności leczenia.

Rezonans magnetyczny twarzoczaszki jest niezbędny w diagnostyce wielu schorzeń w tym obszarze. Badanie pozwala m.in. na wykrycie:

• zmian nowotworowych oraz nacieków i ich zakresu,
• procesów zapalnych (np. ropnia, zapalenia tkanek miękkich oczodołu),
• powikłań pooperacyjnych,
• zmian pourazowych (np. krwiaków, obrzęków),
• ciała obcego (jeśli jest podejrzenie, że utknął fragment metalu, nie należy wykonywać MRI!),
• przyczyn dolegliwości po zabiegach medycyny estetycznej, np. bliznowców, ziarniniaków.

Rezonans magnetyczny twarzoczaszki uważany jest za jedno z najskuteczniejszych badań tego obszaru. Metoda, w porównaniu z innymi technikami obrazowania, ma wiele znaczących zalet, m.in.:

• dużą precyzję badania (pozwala na wykrycie nawet niewielkich zmian patologicznych),
• możliwość uzyskiwania obrazów z różnych płaszczyzn (przekroje osiowe, czołowe, strzałkowe)
• wysoką rozdzielczość obrazów (również tkanki miękkiej),
• brak ekspozycji na promieniowanie jonizujące (nie ma przeciwwskazań do powtarzania badania, MRI można również wykonywać u dzieci),
• możliwość obrazowania dynamicznego (obserwacja zmian i funkcjonalności w czasie rzeczywistym).

Chociaż rezonans magnetyczny uważany jest za bezpieczne badanie w niektórych przypadkach istnieją przeciwwskazania do jego przeprowadzenia, wśród nich znajduje się posiadanie w ciele metalowych implantów, śrub czy klipsów naczyniowych.